Voor het kasteel op deze plaats stond, was hier vroeger de oude hoeve, Du Maugré (vervloekte plaats), in 1465 eigendom van Jehan de Henry van Nimes. Gedurende honderd jaar bleef deze hoeve in het bezit van de familie de Henry. In de 17de eeuw ging het over in de handen van de familie Martin. In 1745 kocht Michel Licot, ijzermeester van Vireux, de gronden waar nu het kasteel staat, met het park en de hoogoven.
Vele jaren kende deze streek een hoge economische ontwikkeling dank zij de ontginning van ijzererts. Samen met de ijzerertsexploitatie ontwikkelde zich in Nismes een ijzer- en staalindustrie. Tussen 1864 en 1890 werd de hoeve omgevormd tot het kasteel in renaissance stijl dat we nu kennen, met als opdrachtgever August Licot, medeoprichter van de fabrieken “La Providence”, na de sluiting van de hoogoven. Later kwam er de inrichting van een park en vijver. Deze succesvolle ondernemers familie, Licot, was het schoolvoorbeeld van de welstand die de ijzerindustrie in de negentiende eeuw in Nismes bracht.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog deed het kasteel dienst als kwartier voor Duitse bevelhebbers. Hierdoor werd het ook nooit vernietigd. In 1923 kocht de gemeente het domein op. In 1964 onderging het kasteel een restauratie.
Het kasteel Licot, aan de boorden van de Eau Noire, werd in 1977, na de fusie van acht dorpen, in gebruik genomen door de gemeentelijke administratie van Viroinval.